حجت‌الاسلام و المسلمین مجید قربانعلی دولابی استاد دانشگاه بین‌المللی مذاهب اسلامی در گفتگو با خبرنگار فرهنگی حیات؛ درباره فلسفه صلح امام حسن مجتبی (ع) و غربت ایشان در تاریخ گفت: در نگاه برخی از افراد امام حسن مجتبی (ع) اینگونه به نظر می آید که تفاوت جدی با امام حسین (ع) داشت؛ البته این مسئله اینگونه نیست که تصور شود دو امام بزرگوار؛ دو سیاست متفاوت را با توجه به اخلاق فردی خود پیش گرفتند.

وی در ادامه افزود: قطعا سیاستی که امام حسن مجتبی (ع) و سیاستی که امام حسین (ع) در پیش گرفتند با توجه به مصالحی بود که برای امت اسلامی در نظر داشتند؛ بنابراین این اعتقاد را داریم که اگر هر کدام از دو ائمه بزرگوار جای یکدیگر بودند دقیقا همین اتفاقات در تاریخ رخ می داد. اگر به کتاب انسان 250 ساله که سخنرانی های مقام معظم رهبری راجع به ائمه اطهار است؛ مراجعه کنیم؛ در آنجا میبینیم که ائمه و اهل بیت به صورت یک انسان در نظر گرفته می شوند که عمری دراز دارد و همین انسان با توجه به تغییراتی که شرایط زمانه به وجود می آید سیاستهای مختلفی را در پیش می گیرد و اینگونه نیست که تغییر سیاستها مربوط به شخصیت فردی آنان شود.

حجت الاسلام و المسلمین قربانعلی افزود: نکته دوم این است که درباره امام حسن مجتبی (ع) به صورت ویژه می بینیم که بنی عباس به تحریفات جدی در ارتباط با شخصیت ایشان می پردازد و یکی از اموری که ویژه درباره امام حسن مجتبی (ع) افتاد؛ این بود که بنی عباس سعی کرد در قرنهای بعدی بخاطر درگیری هایی که میان بنی عباس و فرزندان امام حسن مجتبی به وجود آمد برای اینکه فرزندان امام حسن مجتبی را از جایگاه و منزلت اجتماعی ساقط کرده و آنان را پایین بیاورد یکی از نقشه هایشان این بود که شخصیت خود امام حسن مجتبی (ع) را مورد حمله قرار دهد.

استاد دانشگاه بین المللی مذاهب اسلامی تشریح کرد:  برخی از چیزها مانند اینکه امام حسن مجتبی از لحاظ شجاعت مانند برادرشان نبودند، از القائات بنی عباس است و البته بررسی این قضیه نیاز به بحثی گسترده دارد. شواهد بسیاری از شجاعت ایشان وجود دارد و یکی از بارزترین و روشنترین آن در جنگهای زمان پدرشان است آنچه حضرت امیر با همان شیردلی که داشتند میفرمود من خوف دارم که امام حسن مجتبی (ع) به شهادت برسد و نسل رسول خدا منقطع شود در واقع امام حسن مجتبی وارد صحنه هایی هول انگیز و ناراحت کننده می شد و این نشانی از شجاعت ایشان است؛ بعلاوه اینکه بررسی شرایط زندگی دو امام عزیز کاملا متفاوت بود. اگر امام حسن (ع) می خواست تا پای شهادت بجنگند و بماند چهره و مکر دشمن آشکار نمیشد که ایشان با دادن فرصت به دشمن و امام حسن (ع) با شهادت خود چهره کریه دشمن را به همه نشان دادند و از انحرافات صورت گرفته در جامعه اسلامی جلوگیری کرد.