امام حسن مجتبی(ع)، فضایل انسانی و ویژگی های والایی داشتند. فروتنی، خضوع و خشوع، شجاعت و کرامت، بخشش و... از ویژگی های برجسته آن حضرت عنوان می شود که ایشان را از دیگر افراد جامعه خویش متمایز می کرد. امام حسن(ع) عابدترین مردم زمان خود و زاهدترین و برترین آنها بودند. از دیگر ویژگی های آن حضرت بردباری وصف ناپذیر ایشان بود. نمونه این ویژگی را می توان در دوران پس از صلح با معاویه مشاهده کرد که این دوران سخت ترین دوران زندگانی با برکت امام حسن مجتبی(ع) بود که ایشان سختی ها و رفتارهای ناشایست این سالها را با بردباری وصف ناشدنی اشان سپری کردند. زمان شناسی و تدبیر از دیگر ویژگی های آن حضرت است. در جریان ماجرای صلح آن حضرت با معاویه و کناره گیری از صحنه خلافت و حکومت اسلامی در متون تاریخی و روایی شیعه، پاسخ های دقیق و حکیمانه ای داده شده است که نشان از عمق ایمان، زمان شناسی،نهایت تدبیر، مدیریت و فداکاری آن حضرت دارد.
پیشوای دوم شیعیان، در بذل و بخشش و دستگیری از بیچارگان، سر آمد روزگار خویش بودند. گاهی پیش از آن که مستمندی اظهار احتیاج کند، احتیاج او را بر طرف می ساختند. می توان گفت یکی از بارزترین ویژگی های امام حسن مجتبی (ع) که بهترین سرمشق برای دوستداران آن امام(ع) است، بخشندگی بسیار و دستگیری از دیگران می باشد. ایشان به بهانه های مختلف، همه را از خوان کرم خویش بهره مند می ساختند. از اینرو ولادت آن حضرت در تقویم رسمی کشور روز اکرام نام گذاری شده است که نشان می دهد بخشندگی و کمک به نیازمندان و مستمندان از رفتارهایی است که مورد تاکید و سفارش دین مبین اسلام بوده و شایسته است این رفتار در همه احوال به ویژه در شرایط امروز جامعه ما مورد توجه همه اقشار و گروه ها در تمامی روزهای سال قرار گیرد. بی تردید با درک نیازمندان جامعه و رفع نیازهای آنها می توان گام های موثری در جهت کاهش برخی از آسیب های اجتماعی داشته باشیم و در مسیر آرامش، رشد و توسعه جامعه به گونه ای موثر عمل نماییم.
