به گزارش خبرنگار اجتماعی حیات، با وجود برتری فنی و شناختی که بشر را در طول پنج قرن گذشته همراهی کرده، ماه تا پایان دهه شصت قرن گذشته، زمانی که فضاپیمای آمریکایی ایگل به عنوان بخشی از ماموریت آپولو ۱۱ بر روی آن فرود آمد، این قمر برای انسان غیرقابل دسترس باقی ماند.

این مأموریت تاریخی، در تعیین محل فرود. خود تصادفی عمل نکرد؛ بلکه مطالعات گسترده‌ای برای تعیین موقعیت‌های جغرافیایی مناسب بر روی سطح ماه برای ایجاد اولین تماس مستقیم انجام شد و همین امر در مورد بقیه پنج ماموریت بعدی انتخاب بر روی دشت‌های نسبتا کم ارتفاع و مسطح صدق می‌کند. 

با توجه به خشن بودن محیط قمری، با نبود تمام ملزومات زندگی مانند نبود جو و مگنتوسفر که به عنوان سپر موثر در برابر پرتوهای مرگبار خورشیدی و کیهانی عمل می‌کنند، کل مدت اقامت فضانوردان با وجود کار طولانی و سختی که قبل از این ماموریت‌ها انجام شده است، روی سطح ماه تقریباً تنها ۱۲ روز و ۱۴ ساعت است.

با تجزیه و تحلیل مجدد داده‌های راداری جمع‌آوری‌شده توسط ابزار «فرکانس رادیویی مینیاتوری» در ماهواره ناسا، غاری را در ۳۷۰ کیلومتری شمال شرقی محل فرود آپولو ۱۱ در ماه پیدا کردند و دانشمندان دقیقاً از عمق غار اطلاعی ندارند؛ اما مطمئن هستند که عمق آن از ۱۳۰ متر بیشتر است.

دانشمند مسئول این پروژه، نوح پترو، در بیانیه مطبوعاتی آژانس اشاره کرد که تکنیک‌های مدرن در تجزیه و تحلیل امواج رادیویی که به سطح ماه نفوذ می‌کنند، ابعاد بیشتری به شناخت وسعت این غارها داده است.

این احتمال وجود دارد که این غارها یا تونل‌های عمیق نشان دهنده پناهگاهی در آینده باشند که به فضانوردان در برابر پرتوهای مرگبار کیهانی و طوفان‌های خورشیدی محافظت کافی می‌دهد و حتی از آن ها در برابر شهاب سنگ‌هایی محافظت می‌کنند که به دلیل کامل بودن دائماً روی سطح ماه با اندازه‌ها و سرعت‌های مختلف طنین انداز می‌کنند. 

منبع: الجزیره