عادل طُرفی، جانباز ۷۰ درصد و ورزشکار برجسته پارالمپیک، در گفت‌وگو با خبرنگار حیات از تجربیات خود در دوران جنگ، جانبازی و مسیر موفقیت‌های ورزشی‌اش سخن گفت. او که اکنون ۵۳ سال سن دارد، با اراده‌ای استوار از میدان جنگ به عرصه ورزش گام نهاد و افتخارات متعددی برای کشور به ارمغان آورد.

معرفی و حضور در جبهه
طُرفی گفت: ساکن اهواز، ۵۳ ساله و جانباز ۷۰ درصد هستم. در اوایل جنگ تحمیلی، در سنین ۱۳ سالگی، به همراه جمعی از هم‌محله‌ای‌ها به جبهه رفتیم. در آن زمان، انگیزه دفاع از وطن ما را به میدان نبرد کشاند.

وی افزود: جنگ صحنه‌های دردناکی داشت. با چشمان خود شاهد از دست رفتن خواهر و دخترعمویم در بمباران بودم. اما در کنار این تلخی‌ها، شجاعت یکی از رزمندگان که با دست خالی یک تانک بعثی را منهدم کرد و در همان لحظه به شهادت رسید، در ذهنم ماندگار شده است.

آغاز فعالیت ورزشی
این جانباز درباره ورودش به ورزش اظهار کرد: خانواده‌ام به ورزش علاقه‌مند بودند، هرچند به‌صورت حرفه‌ای فعالیت نداشتیم. پس از جانبازی و استفاده از ویلچر، یکی از دبیران ورزش به نام آقای سنگاشکن، که داور لیگ آزادگان بود، مرا تشویق کرد و به هیئت جانبازان و معلولین خوزستان معرفی نمود. از آنجا با رشته‌های والیبال نشسته و بسکتبال با ویلچر آشنا شدم و بسکتبال را برگزیدم.

طُرفی ادامه داد: با حمایت همکاران هیئت و مربیان، تمریناتم را آغاز کردم. اشتیاق و پشتکارم، همراه با لطف الهی، زمینه‌ساز موفقیت‌هایم شد.

جانبازی، فرصتی برای پیشرفت
وی در پاسخ به این دیدگاه که جانبازی محدودیت است، تصریح کرد: هرگز خود را محدود ندانستم. به همه جانبازان و معلولین توصیه می‌کنم که انزوا و گوشه‌نشینی به جسم و روح آسیب می‌رساند. ورزش به من زندگی دوباره بخشید و این را مدیون خانواده‌ام و فعالیت‌های ورزشی‌ام هستم. جانبازی هرگز مانعی برای موفقیت نیست.

چالش‌های پس از جانبازی
طُرفی درباره مشکلاتش گفت: چالش‌های بسیاری وجود داشت. نبود امکانات مناسب برای تردد معلولین در شهر، از جمله معابر نامناسب و کمبود وسایل نقلیه ویژه، دشواری‌هایی ایجاد می‌کرد. با این حال، با اراده‌ای قوی با این موانع مبارزه کردم. گاه در گرمای ۵۰ درجه اهواز، مسافتی چند کیلومتری را با ویلچر تا ورزشگاه تختی طی می‌کردم تا به تمریناتم برسم. روحیه و انگیزه، کلید غلبه بر این سختی‌ها بود.

افتخارات ورزشی
این ورزشکار پارالمپیک با اشاره به موفقیت‌هایش اظهار داشت: در دو پارالمپیک ۲۰۰۴ آتن و ۲۰۰۸ پکن حضور داشتم. در بازی‌های آسیایی ۲۰۰۷ و ۲۰۱۷ به مقام قهرمانی دست یافتیم و بزرگ‌ترین افتخارم، قهرمانی در بازی‌های پاراآسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا بود که به‌عنوان کاپیتان و بازیکن، برای اولین بار ایران را به مقام نخست رساندیم.

احساس برافراشته شدن پرچم ایران
وی درباره لحظه بالا رفتن پرچم ایران گفت: این لحظه غرور و هیجانی وصف‌ناپذیر دارد. وقتی پرچم کشورم بالا می‌رود و شادی مردم را می‌بینم، احساس می‌کنم تمام وجودم را برای این هدف گذاشته‌ام. اکنون به‌عنوان مربی تیم ملی، تلاش می‌کنم شاگردانم نیز این افتخار را تجربه کنند.

خانواده و نقش حمایتی آن‌ها
طُرفی درباره خانواده‌اش بیان کرد: فرزند دوم خانواده‌ام و از ۶ برادر و ۳ خواهر، یکی از خواهرانم در جنگ به شهادت رسید. پدرم دو ماه پیش درگذشت. خانواده‌ام همواره حامی من بودند. زمانی که دعوت‌نامه‌ای از یک کشور خارجی دریافت کردم، تردید داشتم، اما تشویق پدرم مرا مصمم کرد تا برای اعتلای نام ایران به میدان بروم و در آنجا نیز موفق شدم.

پیام به نسل جوان
وی خطاب به جوانان اظهار داشت: هیچ‌گاه ناامید نشوید. همیشه راهی برای موفقیت وجود دارد. با تلاش، توکل به خدا و امید، موفقیت حتمی است. این پیام را به فرزندم و همه جوانان می‌دهم که با پشتکار و انگیزه، آینده‌ای روشن در انتظارشان است.

آرزوهای ورزشی
طُرفی افزود: آرزویم این است که پرچم ایران در هر رشته و عرصه‌ای به اهتزاز درآید. چه خودم در میدان باشم و چه شاگردانم، هدفم کمک به ورزشکارانی است که بتوانند نام ایران را در جهان بلندآوازه کنند.

درخواست از مسئولین
این قهرمان پارالمپیک در پایان گفت: مسئولین با تلاش خود در حال رفع مشکلات هستند، اما از آن‌ها درخواست دارم به ورزش جانبازان و معلولین توجه بیشتری کنند. این رشته‌ها هزینه‌بر هستند و تجهیزات گران‌قیمتی نیاز دارند. برگزاری مسابقات منظم، انگیزه ورزشکاران را تقویت می‌کند. ورزش نه‌تنها به سلامت ما کمک کرده، بلکه هزینه‌های درمانی دولت را نیز کاهش داده است. امیدوارم با برنامه‌ریزی دقیق، حمایت از این ورزشکاران افزایش یابد.

انتهای پیام/خ