به گزارش حیات،پیام اخیر نتانیاهو که در آن پارچی پر از آب را مقابل دوربین قرار داد و وعده داد در صورت فروپاشی نظام جمهوری اسلامی به مردم ایران کمک خواهد کرد تا به آب پاکیزه دسترسی داشته باشند، در نگاه اول تلاشی برای بهره‌برداری سیاسی از چالش‌های زیست‌محیطی ایران بود. او در این پیام ادعا کرد که «در تابستان سوزان ایران، حتی آب پاکیزه و خنک برای فرزندان‌تان ندارید».

اما این روایت، بیش از آن‌که تصویری واقعی از شرایط ایران باشد، شبیه‌سازی رسانه‌ای از یک بحران ساختگی است. گزارش‌های متعددی از منابع رسمی اسرائیلی و نهادهای بین‌المللی نشان می‌دهد که رژیم صهیونیستی، خود در شرایطی به مراتب بحرانی‌تر از ایران قرار دارد و مدیریت منابع آبی‌اش با چالش‌های جدی روبه‌رو است.

آمارهایی که نتانیاهو ترجیح می‌دهد نبیند

بر اساس گزارش‌های رسانه‌های داخلی رژیم صهونیستی، سال ۲۰۲۵ برای این رژیم، سالی کم‌سابقه در شدت خشکسالی بوده است. روزنامه هاآرتص در ۵ مارس ۲۰۲۵ نوشت: «با پایان زمستان، اسرائیل همچنان از خشکسالی بی‌سابقه‌ای رنج می‌برد. در ارتفاعات جولان، چنین کمبود آبی از سال ۱۹۶۸ تاکنون سابقه نداشته است.»

همچنین تایمز آو اسرائیل در ۱۲ اوت ۲۰۲۵ به نقل از «رصدخانه خشکسالی اروپا» گزارش داد که بیش از نیمی از حوزه مدیترانه و اروپا از آوریل درگیر خشکسالی بوده‌اند و رژیم صهونیستی نیز همزمان با موج گرمایی بی‌سابقه، رکوردهای جدیدی را تجربه کرده است. این شرایط فشار مضاعفی بر منابع آبی، کشاورزی و امنیت غذایی وارد کرده است.

در ۱۹ ژوئن همان سال، جروزالم پست هشدار داد که «شدیدترین خشکسالی سال‌های اخیر، همراه با کمبود شدید آب، بار سنگینی بر کشاورزی محلی وارد کرده و باعث کوچک شدن سریع این بخش شده است.» این روزنامه حتی از تهدید مستقیم سلامت عمومی و احتمال کمبود مواد غذایی اساسی خبر داد.

رتبه نهم جهان در «تنش آبی»

بر اساس داده‌های بین‌المللی سال ۲۰۲۳، رژیم صهونیستی در رتبه نهم جهان از نظر شاخص «تنش آبی» قرار دارد؛ جایگاهی که از نظر شدت بحران، بالاتر از ایران با رتبه چهاردهم است. این آمارها بیانگر آن است که رژیم صهونیستی نه تنها از بحران جهانی آب مصون نیست، بلکه در رتبه‌ای با شرایط هیدرولوژیکی شکننده قرار دارد.این در حالی است که مقامات تل‌آویو در مجامع بین‌المللی خود را به‌عنوان الگویی موفق در مدیریت آب معرفی می‌کنند و بر فناوری‌هایی مانند آب‌شیرین‌کن‌ها و بازیافت فاضلاب تأکید دارند. با وجود این، آمار داخلی نشان می‌دهد که این فناوری‌ها نتوانسته‌اند مانع از تشدید بحران شوند.

سیاست‌های دوگانه: از ایران تا غزه

پیام نتانیاهو نه تنها از واقعیت بحران آب در داخل رژیم صهونیستی چشم‌پوشی می‌کند، بلکه با نادیده گرفتن سیاست‌های اعمال‌شده علیه فلسطینی‌ها در غزه و کرانه باختری، تصویری وارونه ارائه می‌دهد.

طبق گزارش‌ها، رژیم صهیونیستی بیش از ۸۴ درصد منابع آب فلسطینی‌ها را تحت کنترل دارد. در استان الخلیل، در اردیبهشت‌ماه امسال، مقامات اسرائیلی بیش از ۴۰ درصد از سهمیه تخصیصی آب را کاهش دادند و این منطقه را وارد بحرانی بی‌سابقه کردند.بخش عمده منابع آبی کرانه باختری نه برای استفاده بومیان، بلکه برای اسرائیل (۵۲ درصد) و شهرک‌های غیرقانونی (۳۲ درصد) اختصاص می‌یابد و فلسطینی‌ها تنها به ۱۶ درصد منابع آبی خود دسترسی دارند. این محدودیت‌ها در ماه‌های گرم تابستان، زندگی روزمره را برای مردم به شدت دشوار می‌کند.

در غزه نیز اوضاع به مراتب وخیم‌تر است؛ محاصره طولانی‌مدت و حملات مکرر، شبکه‌های آب و فاضلاب را تخریب کرده و دسترسی به آب آشامیدنی سالم را به سطحی بحرانی رسانده است. در واقع، تنها جایی که با تصویر نتانیاهو از «مردم تشنه و بی‌آب» همخوانی دارد، همان جایی است که سیاست‌های خودش آن را به این وضعیت رسانده است.

پیشرفته؛ ادعا یا واقعیت؟

رژیم صهونیستی سال‌هاست به‌عنوان پیشگام در فناوری‌های مدیریت آب معرفی می‌شود؛ از جمله بازیافت ۹۰ درصدی فاضلاب و استفاده گسترده از آب‌شیرین‌کن‌ها. اما کارشناسان معتقدند که این فناوری‌ها تنها بخشی از مشکل را حل کرده‌اند و به دلایل ساختاری، بحران کم‌آبی همچنان پابرجاست.چالش‌های اقلیمی، فشار بر سفره‌های زیرزمینی، بهره‌برداری بیش از حد از رودخانه اردن و وابستگی به منابع آبی غارت‌شده از مناطق اشغالی، از جمله عواملی است که باعث شده رژیم صهونیستی نتواند امنیت آبی پایدار ایجاد کند.

تناقض آشکار در سیاست و تبلیغات

نتانیاهو در حالی وعده «کمک آبی» به ایران را می‌دهد که نه تنها رژیمش با بحران جدی دست و پنجه نرم می‌کند، بلکه به‌طور سیستماتیک دسترسی میلیون‌ها فلسطینی به آب را محدود کرده است. استفاده ابزاری از بحران آب برای فشار سیاسی بر دشمنان خارجی، در کنار اعمال فشار واقعی بر جمعیت‌های تحت اشغال، نشان‌دهنده تناقضی عمیق در سیاست‌های تل‌آویو است.این رویکرد دوگانه، بیش از آنکه یک استراتژی زیست‌محیطی باشد، ابزاری برای جنگ روانی و تبلیغات سیاسی است؛ همان‌طور که در پیام اخیر نتانیاهو علیه ایران دیده شد.

اگر قرار باشد نتانیاهو واقعاً به بحران آب فکر کند، شاید بهتر باشد قبل از وعده دادن به ایران، به فکر رفع تشنگی در غزه، کرانه باختری و حتی برخی مناطق داخلی رژیم صهیونیستی باشد.

بحران آب، یک تهدید جهانی است که با نمایش‌های تبلیغاتی حل نمی‌شود؛ بلکه نیازمند سیاست‌های شفاف، همکاری بین‌المللی و احترام به حقوق انسانی همه مردمان است، حتی آنانی که تحت اشغال و محاصره زندگی می‌کنند.

انتهای پیام/