محمود ملکیان، کارشناس وقت امور اسرا وزارت خارجه در گفتگو با خبرنگار فرهنگی حیات؛ درباره درباره امتناع کشور عراق از استرداد شهید خلبان حسین لشگری گفت: ستوان یکم خلبان شهید حسین لشگری سختیهای بسیاری در عراق و در دوران اسارت تحمل کرده بود. ایشان تقریبا ۱۸ سال ( ۱۷ سال و ۷ ماه) و از تاریخ ۲۷ شهریور ۱۳۵۹ اسیر شد؛ بعد از آزادی و بازگشت به کشور در تاریخ ۱۷ فروردین ۱۳۷۷ به درجه سرتیپی و پس از شهادت در اثر سختیهای گذرانده در عراق، به درجه سرلشگری نائل شد.

وی افزود: ایشان پس از ده سال بعد از آزاد شدن روز ۱۹ مرداد ۱۳۸۸ در سن ۵۷ سالگی در بیمارستانی در تهران بعلت سختی دوران اسارت در عراق، به شهادت رسید.

رژیم بعثی از مسترد نمودن شهید حسین لشگری احتراز می کرد

کارشناس وقت امور اسرا وزارت خارجه تاکید کرد: رژیم عراق از مسترد نمودن شهید حسین لشگری احتراز می کرد تا شاید بتواند، در صورت لزوم شهید ستوان یکم حسین لشگری را به شیوه ای به دبیر کل سازمان ملل متحد معرفی کرده و اظهار کند که شهید ستوان یکم خلبان حسین لشگری آغازگر جنگ بوده است.

وی افزود: هواپیمای شهید خلبان حسین لشگری توسط رژیم عراق در درگیری در مرز در تاریخ ۲۷ شهریور ۱۳۵۹ البته قبل از ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ تاریخ شروع جنگ تحمیلی و عملیات گسترده ی رژیم عراق علیه جمهوری اسلامی ایران، در عملیات مرزی هدف قرار گرفته و وی از تاریخ ۲۷ شهریور ۱۳۵۹ در اسارت بوده است.

ملکیان اظهار کرد: شهید ستوان یکم خلبان حسین لشگری بعد از ۱۸ سال اسیر بودن ( ۱۷ سال و ۷ ماه ) سختی هائی تحمل کرد، باید گفت این سختی ها از وی انسانی مقاوم ساخته بود که طی سال ها از بدون انعطاف بودن و تندخوئی اکثریت نگهدارندگان عراق، هیچ لحظه ای از فدرت معنوی ای این شهید کاسته نشد.

وی درباره این سوال که در زمان تبادل و مذاکرات چگونه از شرایط ایشان باخبر می شدید، بیان کرد: ما هر زمان که در سال ۱۳۶۹ در مورد وضعیت باقی مانده اسرا به بغداد می رفتیم در میان وضع اسرا راجع به این اسیر خلبان هم بطور غیرمستقیم مطلبی مطرح میکردیم. ریاض القیسی مدیر کل امور بین المللی وزارت خارجه عراق ( بطور غیررسمی ) گفت که ما دو سند در مورد جنگ از شما در اختیار داریم که سند اول همین خلبان است و البته سند دوم جای ذکر ندارد.

کارشناس وقت امور اسرا وزارت خارجه ادامه داد: بنظر می رسید مقامات مسئول عراق در سطح متوسط در این مورد تصمیمی اتخاذ نمی کردند و مقامات خیلی ارشد عراق در مورد آزادی از اسارت شهید سرلشکر خلبان حسین لشگری تصمیم می گرفتند.

خلبان شهید حسین لشگری مظهر مقاومت اصیل بود

وی اظهار کرد: شاید معرفی شهید حسین لشگری بعنوان یک سند زنده به دبیر کل سازمان ملل متحد، که در ۲۷ شهریور ۱۳۵۹ اسیر شد برای عراقی ها دارای اهمیت بوده است. ستوانیکم خلبان حسین لشگری که با تحمل اسارت طولانی، مظهر مقاومت اصیل بود. این شهید خلبان اولین فردی بود که در ۲۷ شهریور ۱۳۵۹ توسط رژیم بعث عراق اسیر شد. حسین لشگری آخرین اسیری نیز بود که مقامات ارشد عراقی در ۱۷ فروردین ۱۳۷۷ ( بعد از حدود ۱۸ سال ) وی را با حضور مقامات ارتش از طریق مُنذریه - خسروی به کشور مسترد کردند.

ملکیان افزود: عراقی ها در تبادل خلبان های اسیر ایرانی و عراقی ( تبادل کلی و انبوه از ۲۶ مرداد ۱۳۶۹ تا ۲۴ شهریور ۱۳۶۹ ) امور تبادل خلبانان اسرا را تسهیل کردند ولی در مورد شهبد خلبان سرلشکر حسین لشگری عدم ثبت نام تا مدتهای مدید بی اطلاعی از ایشان، روزگار سختی در اسارت تقریبا ۱۸ ساله برای وی رقم زدند.

وی با بیان اینکه همسر ستوان یکم خلبان حسین لشگری در سال ۱۳۶۸ دو بار برای اطلاع یافتن از وضعیت وی بهمراه همسر سروان خلبان محمد زارع نعمتی به وزارت امور خارجه آمدند، تصریح کرد: من هم راجع به این موضوع تا حدی که مطلع بودم و تا آنجائی که امکان داشت در دیدار با آنها از وضعیت خلبان ها بیان می کردم و آنها را به ادامه صبر و تحمل دعوت میکردم. ستوان یکم خلبان حسین لشگری شهادت داد که سروان خلبان محمد زارع نعمتی در تاریخ ۲۷ شهریور ۱۳۵۹ در خاک مرزی عراق با سقوط هوپیما شهید شده است.

آغازگر جنگ قطعا رژیم عراق بود

کارشناس وقت امور اسرا وزارت خارجه در ادامه اظهار کرد: آغازگر جنگ قطعا رژیم عراق بوده است، این موضوع را خاویر پرز دِکوئیار (Javier Perez de Cuellar) دبیرکل وقت سازمان ملل متحد در بخشی از گزارش کتبی سالانه به شورای امنیت در تاریخ ۹ دسامبر ۱۹۹۱ برابر ۱۸ آذر ۱۳۷۰ ذکر کرد.

وی افزود: دِکوئیار  بر اساس این بند در گزارش به شورای امنیت سازمان ملل متحد پاسخ داد که «جنگ ایران و عراق که بر مبنای تخلف از حقوق بین الملل، عرصه نقض آن استفاده غیر قانونی از نیرو (نظامی) و عدم رعایت احترام به یک کشور عضو در ارتباط با تمامیت ارضی آن بوده، آغاز گردید.

ملکیان در پایان گفت: این نقض که مستلزم مسئولیت در مورد منازعه جنگ محسوب می شد، مشخص گردید که به علت حمله مسلحانه و نظامی عراق علیه ایران در ۲۲ سپتامبر ۱۹۸۰ (۳۱ شهریور ۱۳۵۹) بوده و اشغال ادامه دار خاک ایران در فاصله عملیات منازعه، کاری غیرعادلانه بر اساس منشور ملل متحد و اصول حقوق بین الملل و غیر اخلاقی بود.