به گزارش خبرنگار فرهنگی حیات، ۸ سال دفاع مقدس و جنگی که به کشور و مردم ما تحمیل شد پر از ناگفته هایی است که رازهای زیادی در آن نهفته است و نیاز داریم که آنها را بیان کنیم تا جوان و پیر با مفهوم «ایثار» آشنا شوند. 
در این میان نوجوانانی بودند که گاه شنیدن قصه های اعزام آنان به جبهه و خط مقدم انسان را به وجد می آورد که چطور ممکن است فردی به این سن و سال به این جهد خود را برای مبارزه با ظلم آماده کند.
این بار به سراغ شهید «عباس خلیل آبادی» رفتیم تا شرح دلدادگی ها و رشادت های او برای اعزام به خط مقدم را از زبان برادرش بشنویم.

عبدالرضا خلیل آبادی برادر شهید عباس خلیل آبادی در گفتگو با خبرنگار فرهنگی حیات، گفت: عباس سنش بسیار کم بود و با شناسنامه برادرم احمد به جبهه اعزام شد. وقتی که به آموزشی رفت چون با شناسنامه برادرم رفته بود، زمانی که اسم احمد را صدا می زدند؛ عباس متوجه نمی شد که نام اوست.

وی ادامه داد: بعد از گذراندن دوران آموزشی؛ به تهران آمد و چون سنش بسیار کم بود از تهران اعزام نشد. عباس دوباره به قزوین برگشت و از آنجا اعزام شد. زمانی که به جبهه رفت؛ پیک گردان محسوب می شد؛ چراکه بسیار بچه زبروزرنگی بود.

خلیل آبادی ادامه داد: عباس در منطقه شلمچه و عملیات کربلای 5 بر اثر اصابت تیر به قلبش شهید شد و نتوانستند پیکر او را برگردانند؛ پیکرش بعد از چندین سال برگشت.

برادر شهید گفت: عباس بسیار اخلاق خوبی داشت و در درس و مشق بسیار زرنگ بود. حتی در زمانی که به سن بلوغ نرسیده بود؛ نماز شب می خواند. او زمانی که در منطقه بود با توجه به اینکه سنش بسیار کم بود؛ زیر لباسش کارتون می گذاشت تا بزرگتر به نظر بیایید، مبادا او را برگردانند.