همسر شهید مجتبی رضیئی در یادداشت ارسالی به حیات خطاب به مهندس سعید اوحدی نوشت: من، شهرزاد کرم‌پور، همسر شهید مجتبی رضیئی هستم؛ همسری که در جنگ دوازده‌روزه، تکیه‌گاه زندگی‌اش را تقدیم کرد و امروز با دو فرزند دوقلوی یک‌ساله‌ام، علی و فاطمه، معنای تازه‌ای از صبر و ایستادن را زندگی می‌کنم.

یادداشت خواهر گرانقدر، سرکار خانم معصومه آباد را خواندم؛ هر سطرش بوی حقیقت می‌داد، بوی پدری که فقط یک عنوان نیست، بلکه پناه است، امنیت است، امید است.

ما همسران شهدا خوب می‌دانیم «پدر» گفتنِ فرزندان شهدا از سر عادت یا احترام اداری نیست؛ پدر را آن‌کس می‌نامند که نبودنش زخم می‌زند و بودنش مرهم می‌شود.

فرزندان ما خیلی زودتر از سن‌شان معنای فقدان را فهمیده‌اند.

علی و فاطمه‌ی من هنوز زبان به گفتن «بابا» نگشوده‌اند، اما من هر روز نگرانم از روزی که بپرسند: «بابای ما کجاست؟»

در چنین روزهایی، وجود مردانی که دلشان برای این کودکان می‌تپد، که خود را موظف می‌دانند جای خالی را نه پر، که تحمل‌پذیر کنند، نعمت بزرگی است.

من نیز، همدل با آن دل‌نوشته، خواهرانه و مادرانه از شما، جناب مهندس سعید اوحدی، درخواست می‌کنم همان‌گونه که تاکنون بوده‌اید، برای فرزندان شهدا پدر بمانید.

بگذارید این کودکان، در دنیایی که پدرانشان را زود از دست داده‌اند، دست‌کم نام «پدر» را با امنیت، مهربانی و تعهد گره بزنند.

بگذارید همیشه شما را پدر بخوانند.

انتهای پیام/