به گزارش پایگاه خبری حیات به نقل از تسنیم؛ هفته گذشته فضای سینمایی کشور تحت تأثیر یک خبر قرار گرفت، خبری که از دیدار حبیب ایل‌بیگی، مدیرعامل جدید مؤسسه سینماشهر با اتحادیه مراکز فنی و پشتیبانی تولید سینمای ایران بیرون آمد و پشت‌پرده‌های زیادی به‌همراه داشت.
گزارش این دیدار در رسانه‌ها منتشر شد و در آن نسبت به دستاوردهای دولت قبل در حوزه تجهیزات سینمایی انتقادات زیادی مطرح شد که تک به تک جای بحث و گفت‌وگو دارد.
در بخشی از همین گزارش حبیب ایل‌بیگی بیان کرده بود: «مؤسسه سینماشهر با توجه به مشکلات به‌وجودآمده به‌هیچ‌عنوان در بحث خرید تجهیزات فنی ورود نخواهد کرد، چراکه این موضوع سیاستی اشتباه بوده که پیش‌ازاین وجود داشته است، به همین دلیل به کمک‌های مشورتی متخصصان اتحادیه و کارشناسان نیازمندیم و همان‌طور که مطرح کردم ما در مؤسسه سینماشهر آماده همکاری در وجوه مختلف هستیم.»
حال آنکه خود به‌عنوان یکی از مدیران سینمایی کشور در دوره قبل می‌دانست دلیل ورود مؤسسه سینماشهر به موضوع خرید تجهیزات چه بود؛ در زمانی که فروش و واردات تجهیزات سینمایی تنها در انحصار افراد خاصی در کشور بود و این تجهیزات را با هر قیمتی که خود تعیین می‌کرد به سینماداران عرضه می‌داشت و در نهایت سینماشهر مأموریت پیدا کرد که این انحصار را از بین ببرد.
یک نوع از این تجهیزات سرور سینمایی بود که برای شکستن انحصار سرور سینمایی شرکت‌های مختلفی پای کار آمدند و با آنها رایزنی شد. یکی از این شرکت‌ها سروری تحت عنوان سرور خلیج تولید کرد، چند روز پیش هم خبرگزاری برنا درباره مشکلات این سرور و ادعاهایی که نسبت به آن می‌شود مصاحبه‌ای با مدیرعامل این شرکت انجام داد. عطاءالله جابرانصاری مالک و مدیرعامل شرکت «آرنکو» در خاورمیانه و رئیس هیئت مدیره شرکت «آوا رسان خلیج فارس» در این مصاحبه گفت: پروژه سرورهای «خلیج» در امتداد طرحی بزرگ‌تر و ملی با عنوان بومی‌سازی سرورهای سینمایی آغاز شد؛ طرحی که در سال 1399 کلید خورد. انگیزه اصلی این حرکت، واقعیتی است که کمتر به آن پرداخته شده است، ما جزو معدود کشورهایی در جهان هستیم که به‌دلیل مشکلات اقتصادی ناگزیر به بهره‌گیری از فناوری e-Cinema هستیم. کمتر از 10٪ سینماهای کشور از تکنولوژی D-cinema سینما استفاده می‌کنند؛ در زمان حاضر کشورهایی که نظیر ایران ناچار به استفاده از این تکنولوژی منسوخ هستند از تعداد انگشتان یک دست فراتر نمی‌رود، در چنین شرایطی و با توجه به ضرورت استقلال فناوری در حوزه‌های حساس فرهنگی، ناگزیر شدیم به‌سمت توسعه زیرساخت‌هایی حرکت کنیم که پاسخ‌گوی نیازهای خاص سینمای کشور باشد. یکی از چالش‌های مهم در این مسیر، انحصاری بودن بازار تجهیزات سینمایی ایران بود. بیش از 85 درصد سینماهای کشور، طی سال‌های گذشته، با محصولاتی از برند «کیوب» تجهیز شده‌اند؛ برندی هندی که به‌صورت انحصاری و بدون رقیب، در ایران فعالیت کرده است.
وی اشاره می‌کند که نمایندگی این برند، طی 15 سال گذشته، تنها در اختیار یک فرد بوده است و این انحصار با حمایت مستقیم یکی از مدیران ارشد سینمایی شکل گرفت و تثبیت شد. این مدیر، به‌مدت 17 سال در رأس این جریان حضور داشت. تمام تجهیزات سینمایی، از جمله سرورها و پرده‌های نمایش، از طریق این شرکت خاص تأمین می‌شد که به‌طور هم‌زمان هم نمایندگی «کیوب» و هم نمایندگی پرده‌های سینمایی را در اختیار داشت، این انحصار باعث شد بازار به‌طور کامل در اختیار این شرکت باشد؛ به‌گونه‌ای که نه‌تنها کالای موردنظر به سایر فعالان این حوزه فروخته نمی‌شد، بلکه قیمت‌گذاری‌ها نیز به‌دور از شفافیت و منطق بازار صورت می‌گرفت. از آنجا که سینما بدون در اختیار داشتن سرور، تجهیزات صوتی و تصویری آن قابل بهره‌برداری نیست، این شرکت تنها در صورتی سرور مورد نیاز را ارائه می‌کرد که تمامی تجهیزات سینما نیز از خودِ آن خریداری می‌شد.
البته پیش از این خبرگزاری تسنیم از خطر بازگشت انحصارگران سینما خبر داده بود که محتوای این گزارش در ادامه آمده است.
بیشتر بخوانید
حال برگردیم به صحبت‌های کامران سحرخیز عضو هیئت مدیره اتحادیه مراکز فنی و پشتیبانی تولید سینمای ایران در دیدار با حبیب ایل‌بیگی؛ وی در این دیدار با انتقاد از عدم آشنایی و استفاده از ظرفیت‌ها و توصیه‌های اعضای این اتحادیه در حوزه‌های فنی سیما در ادوار گذشته گفت: ما توصیه‌های متعددی را در حوزه‌های فنی پیرامون تجهیزات سالن‌های سینما به مدیریت سابق داشتیم که عملاً توجهی به آنها نمی‌شد به‌عنوان نمونه در موضوع سرورهای سینماها شاهد وضعیت بدی هستیم. استفاده از سرورهای خلیج که دارای اشکالات بسیاری بودند و تعویض آنها باعث تحمیل هزینه‌های چندبرابری شده است.
حال در ادامه اسنادی منتشر می‌شود که نشان‌دهنده تأییدیه همین فرد یعنی کامران سحرخیز بر کیفیت سرورهای خلیج است.
البته هاشم میرزاخانی، مدیرعامل پیشین مؤسسه سینماشهر هم نسبت به این موضوعات بی‌واکنش نبود و اقدام به انتشار یک متن کرد، وی در این یادداشت نوشت:
«در پی برگزاری جلسه‌ای با حضور مدیرعامل سینماشهر و اتحادیه مراکز فنی و پشتیبانی تولید به استحضار می‌رساند؛ کلیه موارد مطروحه در مورد تخلف در خرید تجهیزات کذب محض بوده و مدیران وقت سازمان سینمایی با توجه به سیاستگذاری دولت محترم سیزدهم با رویکرد حمایت از شهرهای کم‌برخوردار نسبت به حمایت از توسعه سالن‌های سینما در شهرهای فاقد سینما برنامه‌ریزی و اقدام نمودند و نتایج آن کاملاً مشهود است. تعداد سالن‌های نمایش فعال از 560 سالن به 970 سالن رسید و هر هفته شاهد افتتاح سالنی جدید در شهری دورافتاده بودیم.
همچنین کلیه خریدهای انجامشده بر اساس قانون، اساسنامه و آئین‌نامه معاملاتی و طی مراحل قانونی با دقت زیاد صورت گرفته است، در ادامه هم به تأیید کتبی اعضای محترم هیئت مدیره و هیئت امنای مؤسسه که شامل ریاست محترم سازمان سینمایی و مدیران عامل بنیاد سینمایی فارابی، مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی و انجمن سینمای جوانان ایران بوده رسیده است.
بارها در محافل سینماداران و جلسات اینجانب مطرح شده بود که سینمای ایران در حوزه فنی گروگان عده‌ای معدود بوده و به‌واسطه انحصاری که ایجاد کرده بودند منافع زیادی از سینماداران کسب کردند، این رفتار منجر به بالا رفتن هزینه‌ها و در نتیجه عدم ترغیب بخش خصوصی به ساخت سالن سینما و در جا زدن این هنر صنعت از نظر توسعه اکران بود که با تصمیم اخذشده قرار شد مؤسسه سینماشهر به‌عنوان بازوی فنی سازمان سینمایی نسبت به تنظیم‌گری و پایین آوردن هزینه‌های تجهیز سینما اقدام کند.
پس بنابراین در مرحله اول می‌بایست تجهیزات اعم از امکانات صوت و تصویر، پرده نمایش و سرور بلاواسطه از نمایندگان کمپانی‌های تولیدکننده خریداری می‌شد که این امر هم به‌واسطه تحریم کشور به‌صورت مستقیم امکان‌پذیر نبود و می‌بایست با تدابیری خاص صورت می‌گرفت. با بررسی‌های انجامشده و تأیید هیئت امنای محترم تجهیزات از نمایندگی اصلی در کشورهای همسایه خریداری و کالا در ایران به‌قیمت کمپانی و همراه با اصالت کالا تحویل شود که نتیجه آن باز شدن راه نفسی برای راه‌اندازی سینمای ارزان در کشور بود. طبیعی است که این کار به مذاق مافیای فنی سینما خوش نمی‌آمد و از همان ابتدای کار، اقدام به ارتباط با نهادهای مختلف کرده و دروغ‌پراکنی را آغاز کردند. بخشی از این دروغ‌پراکنی‌ها هم‌راستا با مضمونی بود که اخیراً توسط روابط عمومی مؤسسه سینماشهر ارائه شد.
مجموعه این اقدامات منجر به تشکیل جلسه‌ای در تاریخ 2 مرداد 1403 شد که در این جلسه نمایندگان سازمان بازرسی کل کشور، معاونت توسعه منابع سازمان سینمایی، حراست وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، رئیس حوزه ریاست سازمان سینمایی، مدیرکل دفتر حقوقی ارزیابی و عملکرد، نماینده هیئت امنای مؤسسه سینماشهر حضور داشتند. با بررسی کلیه اسناد و مدارک صورت‌جلسه‌ای تنظیم شد و روی آن به‌صراحت [بلاوجه بودن اظهارات] و دروغ‌پراکنی‌ها مشخص شد و به امضای اعضای جلسه رسید و در پایان از زحمات شبانه‌روزی همکاران مؤسسه قدردانی به‌عمل آمد.
حال جای سؤال است که چرا مؤسسه سینماشهر به‌جای تبیین دلایل توقف توسعه سالن‌ها با توجه به وجود تجهیزات کامل برای حداقل 15 سالن سینما، پیگیری حمایت از اکران فیلم‌ها، توقف اکران آثار گروه سینمایی فرهنگ که منجر به فروش چشمگیر آثار ارزشی و هنری بود و اخراج کلیه مدیران خدوم مؤسسه در دولت قبل آن هم در دولتی که به وفاق منسوب است؛ نسبت به انتشار جلسه‌ای که سال گذشته با افراد خاص که به دیدگاههای مشخصی شهره هستند، اقدام کرده است، و از آن بهره‌برداری سیاسی و تخریب دستاوردهای دولت قبل را داشته است، در ضمن جای سؤال است که چرا محتوای جلسه با مدیران محترم انجمن سینماداران ایران را که از قدیمی‌ترین اصناف رسمی (بالای 50 سال) سینمای ایران هستند نه یک صنف سه‌ساله منتشر نکرده است، چرا توصیه‌ها و حرفهای این انجمن را نادیده گرفت و کوچکترین خبری از آن منتشر نکرد.
در پایان ضمن اشاره به حق پیگیری بابت افترا و ایجاد شبهه، آمادگی خود را جهت برگزاری جلسه‌ای با حضور ریاست محترم سازمان سینمایی و مدیرعامل مؤسسه سینماشهر در حضور اصحاب رسانه به‌منظور تبیین و ارائه مستندات اعلام می‌کنم.»
در نهایت باید دید؛ دلیل برپایی این غائله از طرف مؤسسه سینماشهر و اتحادیه مراکز فنی و پشتیبانی تولید سینمای ایران چیست؟ آیا سینمای ایران باید دوباره منتظر شکل‌گیری انحصار در حوزه تجهیزات سینمایی باشد؟
نظر شما