به گزارش گروه اجتماعی حیات، برنامه حوزه فضایی ایران در سال ۱۴۰۳ شامل چند بخش است که شامل توسعه صنعت ماهواره، توسعه صنعت پرتاب و مدارگذاری، توسعه زیرساخت، توسعه علوم و اکتشافات فضایی و توسعه کاربردها و خدمات فضایی است.

توسعه صنعت ماهواره شامل دو بخش بومی و بین‌المللی است.

بخش بین‌المللی شامل موارد ذیل است:

* قرارداد برای طراحی و ساخت نمونه‌های بعدی ماهواره‌های سنجشی با دقت تصویربرداری بهتر از خیام

* تأمین ماهواره مخابراتی با همکاری بخش خصوصی

* مذاکره جهت انعقاد قرارداد انتقال دانش طراحی و ساخت ماهواره در کلاس‌هایی که توان داخلی آن فراهم نیست

* توسعه صنعت ماهواره بومی شامل ۲ بخش خصوصی و دولتی است:

بخش خصوصی شامل ۳ گزاره است:

* منظومه باریک باند IOT پروژه شهید سلیمانی که در مرحله برگزاری مناقصه فاز دوم و تکمیل طراحی و ساخت نمونه‌های کیفی است.

* تأمین ماهواره آزمایشی: طراحی و ساخت ماهواره‌های پژوهش ۴ و ۵ و ۶

* خرید تصاویر ماهواره‌های بومی: عقد قرارداد با منظومه میکروماهواره با دقت بهتر از ۳ متر

بخش دولتی شامل موارد ذیل است:

* تکمیل پروژه‌های جاری که نمونه دوم ماهواره پارس ۱ است

* پیشبرد پروژه‌های تعریف‌شده در سال ۱۴۰۲

* ساخت و آغاز تست‌های زیرسیستمی ماهواره پارس ۲

* ساخت نمونه مهندسی ماهواره ناهید ۳

* تکمیل طراحی و آغاز ساخت نمونه مهندسی ماهواره پارس ۳

* تکمیل طراحی و ساخت نمونه مهندسی محموله سار ۲۰متری

* ساخت نمونه مهندسی محموله سار ۵۰متری

* توسعه صنعت پرتاب و مدارگذاری

* توسعه صنعت پرتاب و مدارگذاری شامل ۲ بخش بومی و بین‌المللی است:

* در بخش بین‌المللی شاهد پرتاب ماهواره‌های کوثر، ظفر ۲ و طلوع ۳ توسط ماهواره‌بر خارجی خواهیم بود.

بخش بومی شامل موارد ذیل است:

* پرتاب ۲ فروند ماهواره‌بر سیمرغ

* پرتاب ماهواره‌بر سیمرغ بهینه

* پرتاب ماهواره‌بر ذوالجناح

* پرتاب ۲ فروند ماهواره‌بر قائم ۱۰۰

* پرتاب ماهواره‌بر قائم ۱۰۵

* پرتاب ماهواره‌بر قاصد

* طراحی ماهواره‌بر قائم ۱۲۰

* پیشبرد طراحی و ساخت نمونه مهندسی بلوک انتقال مداری سامان ۲

* پیشبرد طراحی، ساخت و تست‌های اولیه ماهواره‌بر سریر

* توسعه کاربردها و خدمات فضایی

بخش بومی:

* طراحی و ساخت کپسول ۵۰۰کیلوگرمی با قابلیت GNC

* طراحی و ساخت کپسول ۱۵۰۰کیلوگرمی با قابلیت GNC

* طراحی و ساخت نمونه جرمی ماهنورد، ماه‌گرد و محموله اکتشافی ماه

پروژه «ماه‌نورد» ایرانی شامل سه بخش مدارگرد، ماه‌نشین و ماه‌گرد است که این ۳ نزدیک به ۱۱۰ کیلوگرم وزن محموله آن است.

مدارگرد در مدار ۲۰۰ کیلومتری ماه کار داده‌برداری را انجام می‌دهد. ماه‌نشین شامل آنتن و محموله زیستی است که در سطح ماه می‌نشیند.

با این پروژه کار تصویربرداری حرارتی و تصویربرداری اسکن سطح ماه با دوربین‌های اپتیکی انجام می‌شود، در واقع مدارگرد می‌تواند هم تصویربرداری و اینکه چه مواردی در عمق ماه وجود دارد را انجام دهد.

کار ساخت این ماه‌گرد توسط ایران انجام شده است و کشور چین فقط کار پرتاب آن را انجام می‌دهد.