به گزارش گروه اجتماعی حیات، ستارهشناسان از دادههای جدید تلسکوپ فضایی هابل و تلسکوپ «رصدخانه استراتوسفری ستارهشناسی فروسرخ» یا «سوفیا» (SOFIA) و همچنین دادههای آرشیوشده ماموریتهای دیگر، برای بازبینی یکی از عجیبترین منظومههای ستارهای دوتایی در کهکشان راه شیری استفاده کردهاند. این کار ۴۰ سال پس از انفجار آن به صورت یک نواختر درخشان و دارای عمر طولانی انجام گرفته است. نواختر یک ستاره است که به طور ناگهانی درخشندگی خود را به شدت افزایش میدهد و سپس معمولا در عرض چند ماه یا چند سال به تاریکی سابق خود بازمیگردد و محو میشود.
بین آوریل و سپتامبر ۱۹۷۵، منظومه دوتایی HM Sagittae تا ۲۵۰ برابر روشنتر شد. موضوع غیرعادیتر این بود که مانند همتایان خود به سرعت محو نشده و درخشندگی خود را برای دههها حفظ کرده است. مشاهدات اخیر نشان میدهند که گرمای منظومه افزایش یافته، اما کمی هم محو شده است.
نواختر HM Sagittae نوع خاصی از ستارههای همزیست است که در آن یک کوتوله سفید و یک ستاره همراه غولپیکر پفکرده و غبارآلود در یک مدار غیرعادی به دور یکدیگر قرار دارند و کوتوله سفید، گازی را که از ستاره غولپیکر جاری میشود میبلعد. این گاز یک قرص داغ و شعلهور را در اطراف کوتوله سفید تشکیل میدهد که به طور غیر قابل پیشبینی میتواند تحت یک انفجار گرماهستهای قرار بگیرد.
«راوی سانکریت» (Ravi Sankrit) از «مؤسسه علمی تلسکوپ فضایی» (STScI) در بالتیمور گفت: HM Sagittae در سال ۱۹۷۵ از یک ستاره غیر قابل توصیف به چیزی تبدیل شد که همه ستارهشناسان به آن نگاه میکردند و در نقطهای از این موج، فعالیتها کند شدند.
در سال ۲۰۲۱، «استیون گلدمن» (Steven Goldman) از مؤسسه علمی تلسکوپ فضایی به همراه سانکریت و همکارانش از تجهیزات تلسکوپ فضایی هابل و سوفیا استفاده کردند تا ببینند طی ۳۰ سال گذشته چه چیزی درباره HM Sagittae در طول موجهای نور از فروسرخ تا فرابنفش تغییر کرده است.
منبع: ناسا
نظر شما