پایگاه خبری حیات در آستانه سالروز شهادت این شهید والامقام دلنوشته ای ناب از فرزند این شهید والامقام را منتشر می کند:
دلنوشته ای به مناسبت بیست و هشتمین سالگرد شهادت عزیزتراز جانم پدرعزیزم شهید محمد اسماعیل دلاور عالیه دلاور دختر شهید محمد اسماعیل دلاور
مردادماه 1401
سلام پدر شهیدم؛
اڪَر قلمم یارے ڪند و اشڪ لحظهاے امانم دهد مےخواهم همسفرم باشے و ڪودڪیام را با من قدم بزنے.
ڪوچه خاطرههایم منتهے به روزهایے است ڪه در انتـظار تو گـذشت. خاطرم هست ڪه شبے بند پوتینهایت را محڪم بستے، تفنڪَت را برداشتے و همچون مولایمان امام حسـین(علیه السلام) به پاے عقیدهات همسفر غریبی شدے و به مهمانے خـدا رفتے.
پدر جانم؛ من همان دختر 5سـالهات بودم ڪه روزها، ڪوچههاے غربت و تنهایےام را به دنبال تو ڪَشتم. به همان سن ڪودڪےام بودم ڪه بازے سخت انتظار را یاد ڪَرفتم. ساعتها نشستن به انتظار دیدن حتے شباهتے به تو.
ڪَرچه نبودے دخترت را به آغـوش مهرت بـڪَیرے من اما اینجا، قاب عکست را هر روز به آغوش میڪشیدم. برایت بگویم از مادرم، ڪه زینبےوار و صبورانه، یڪه و تنها، بـار سختے زندڪَی و دلتنڪَی یتیمانت را به دوش ڪشید. رفتے پدر، مادرم اما، سالهاست ڪه به رسم مهر و وفا،در ڪوچه خاطرهها، یاد تو را با اشڪهایش بدرقه مےڪند.
پدر جانم؛ شب رفتنت به من ڪَفتے ڪه میروے سفر، اے واے از دلم و آه از آن سفر، ڪه تنها سوغاتش پیڪر پاڪ و بےجان تو بود.
