به گزارش گروه بین الملل حیات؛ ازآن‌جایی که رژیم موقت صهیونیستی بر مبنای زور و اشغالگری تأسیس شده است، تشکیلات نظامی و ایجاد یک ارتش مجهز در صدر اولویت‌های تصمیم‌سازان این رژیم قرار داشت و صهیونیست‌ها تحت حمایت آمریکا و متحدان اروپایی از همان ابتدا عمده تمرکز خود را معطوف به ساختار نظامی کردند و توجه چندانی به بخش اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و... نداشتند.

بر همین اساس ارتش رژیم اشغالگر یکی از ارکان اساسی این رژیم محسوب می‌شود که استراتژی امنیت داخلی اسرائیل بر پایه آن بنا شده است. ارتش رژیم صهیونیستی همچنین همواره به‌عنوان ابزار اصلی این رژیم برای سرکوب ملت فلسطین و غصب زمین‌های آنها مورد استفاده قرار گرفته است. سران صهیونیست از ابتدا با تکیه بر حمایت عظیم و نامحدود ایالات متحده، تلاش کردند شرایط لازم را برای تأسیس یک ارتش کارآمد با سلاح‌های پیشرفته فراهم کنند و در این میان همواره روی حمایت‌های مالی هنگفت آمریکا حساب باز کرده‌اند.

در واقع صهیونیست‌ها که به ماهیت رژیم جعلی خود آگاه بودند و می‌دانستند برای بقا باید همواره درحال جنگ باشند، اصرار زیادی بر تجهیز ارتش خود به انواع سلاح‌های مدرن و پیشرفته داشتند و همان‌طور که گفته شد به این منظور حساب زیادی روی آمریکا باز می‌کردند و هنوز هم این گونه است. سران رژیم اشغالگر همچنین اقدامات زیادی در سطح حمایت روانی و آماده‌سازی روحیه نظامیان و سربازان جهت مشارکت در جنگ‌های زمینی انجام دادند اما در این زمینه ناکام بودند؛ چرا که اغلب جوانان صهیونیست که در جریان مهاجرت یهودیان وارد فلسطین اشغالی شده‌اند، خود را متعلق به این سرزمین نمی‌دانند و انگیزه‌ای برای دفاع از آن ندارند.

خودکشی، فرار از خدمت، دزدی در ارتش، نافرمانی و درگیری با فرماندهان و... همگی ناشی از همین احساس بی‌انگیزگی میان سربازان در ارتش رژیم صهیونیستی است، این وضعیت به‌ویژه بعد از شکست سنگین این ارتش در جنگ جولای 2006 با حزب‌الله به‌مراتب بدتر شد و ضربه بزرگی که نیروی زمینی ارتش اسرائیل دریافت کرد موجب شد نظامیان این رژیم در جنگ 2008 و 2009 با نوار غزه نتوانند وارد نبرد زمینی شوند.

ترس و وحشت میان عناصر نیروی زمینی ارتش اسرائیل در هریک از جنگ‌های این رژیم با مقاومت فلسطین بعد از جنگ جولای کاملاً مشهود بود و به همین منظور فرماندهی ارتش تصمیم گرفت برای تشویق نظامیان به حضور در درگیری‌های زمینی، برای هریک از یگان‌های نیروی زمینی یک خاخام استخدام کند، اما هیچ یک از این اقدامات نتیجه نداشت و به‌مرور فرماندهان ارتش اسرائیل از نیروی زمینی ناامید شده عمده تمرکز خود را معطوف به نیروی هوایی و تجهیز آن کردند، به همین دلیل نیروی زمینی ارتش رژیم صهیونیستی به «پاشنه آشیل» این ارتش معروف شده است.

ازآن‌جایی که شناخت دشمن به‌ویژه در سطح تشکیلات نظامی و نقاط ضعف و قوت آن نقش مهمی در پیروزی در هر جنگی دارد، سعی داریم در مقاله‌ای چندشماره‌ای به معرفی بخش‌های مختلف تشکیلات نظامی و امنیتی و ساختار ارتش رژیم صهیونیستی بپردازیم.

یگان 33 (کارکال)

این یگان به یگان «گربه صحرا» معروف است و انتخاب شماره 33 برای آن به دلیل تعداد نیروهای سازمان «پالماخ» است که در جنگ با نیروهای مصری کشته شدند. عناصر این یگان در مرز فلسطین اشغالی و مصر مستقر هستند؛ جایی که شهید «محمد صلاح» سرباز مصری در هفته‌های اخیر یک عملیات استشهادی در آن انجام داده و 3 نظامی صهیونیست را به هلاکت رساند.

یگان کارکال وابسته به هنگ پیاده نظام ارتش رژیم صهیونیستی بوده و یک سوم نیروهای آن را مردان و دوسوم را زنان تشکیل می‌دهند. این اولین یگان نظامی اسرائیل است که توسط جنبش‌های مختلف جوانان صهیونیست تشکیل شده و در سال 2010 اولین دسته از عناصر این یگان بعد از گذراندن دوره آموزشی در مرزهای مصر مستقر شدند. این نیروها کلاه‌های سبز و کفش‌های قرمز می‌پوشند و تفنگ‌های «تاوور» ساخت صنایع نظامی رژیم صهیونیستی را حمل می‌کنند.

عناصر یگان گربه صحرا به مدت 7 ماه در تیپ «گوآتی» آموزش می‌بینند و در استفاده از سلاح‌های مختلف از جمله مسلسل، سلاح‌های پیشرفته، نارنجک و خمپاره تخصص دارند.

یگان «شمشون»

شمشون یک یگان مخفی ویژه است که در مرزهای نوار غزه فعالیت می‌کند و در سال 1988 بعد از وقوع انتفاضه سنگ‌ تاسیس شد و وابسته به فرماندهی جنوبی ارتش اسرائیل است. بخشی از عملیات‌های این یگان پس از خروج از نوار غزه در سال 2005 به شهرهای کرانه باختری منتقل شد. عناصر یگان شمشون در عملیات‌های میدانی مانند عملیات یورش به روستاها و شهرهای کرانه باختری و حمایت از شهرک‌نشینان صهیونیست در مقابله با فلسطینیان تخصص دارند.

عناصر این یگان همچنین در بسیاری از عملیات‌های بازداشت و ترور فلسطینیان نیز مشارکت می‌کنند. شمشون از جمله یگان‌های سرکوبگر ارتش رژیم صهیونیستی است که از ابزارهای الکترونیک متعددی برای تعقیب و بازداشت و ترور فلسطینیان استفاده می‌کند. عناصر این یگان در میان فلسطینیان نفوذ می‌کنند و از نحوه لباس پوشیدن و لهجه و گویش آنها تقلید کرده و ظاهرا خود را شبیه به فلسطینی‌ها کرده و تا زمان انجام عملیات خود با آنها زندگی می‌کنند.

یگان شمشون معروف به یگان 367 است که توسط «اسحاق مردخای» فرمانده منطقه جنوبی ارتش اسرائیل تاسیس شد و کار سرکوب فلسطینیان را از مرکز غزه از سال 1988 تا 1996 آغاز کرد. کار این یگان شباهت زیادی به کار یگان سرکوبگر «دوودووان» در کرانه باختری دارد که در فصل‌های قبلی مفصلا درباره آن صحبت کردیم. عناصر یگان دوودووان ظاهر خود را شبیه به فلسطینیان مناطق مختلف کرانه باختری کرده و در میان آنها زندگی می‌کنند. آنها همچنین تسلط کامل به زبان عربی و لهجه‌های مختلف آن متناسب با مناطقی که به آنها نفوذ می‌کنند، دارند.

در پایان سال 1986 «ایهود باراک» نخست‌وزیر اسبق رژیم اشغالگر که در آن زمان فرماندهی منطقه مرکزی در ارتش این رژیم را بر عهده داشت دستور داد تا یگانی مشابه دوودووان برای نفوذ به نوار غزه تشکیل شود که یگان شمشمون نام گرفت. این یگان رسما در سال 1988 شروع به کار کرد و تحت حمایت کامل نهادهای نظامی اسرائیل قرار داشت و درخواست‌های آن خیلی سریع اجرا می‌شد.

این یگان یک بار در سال 1996 یعنی بعد از امضای توافق‌های اسلو، به دستور «ماتان ولنائی» معاون وقت رئیس ستاد ارتش اسرائیل منحل شد و بخشی از اعضای آن به یگان دوودووان در کرانه باختری و بخشی دیگر به یگان «ایگوز» در مرز لبنان ملحق شدند.

اما با شروع انتفاضه الاقصی در سال 2000 ارتش رژیم اشغالگر مجددا شروع به بازسازی یگان شمشون کرد و عناصر آن مسئول حمله به روستاها و شهرهای فلسطینی و ربودن و ترور فلسطینیان بودند. شمشون همچنین از یگان‌های ویژه رژیم صهیونیستی برای جذب جاسوس در کشورهای عربی بوده و به عنوان یک یگان جاسوسی در مرزهای نوار غزه حضور داشته و هرگونه اطلاعاتی که می‌تواند به گروه‌های مقاومت فلسطین آسیب بزند را در اختیار ارتش اسرائیل قرار می‌دهد.