حیات: جامعه مدنی عبارت از مجموعه ای از انجمن ها، گروه ها، تشکل ها، نهادها و سازمان هایی است که به صورت غیردولتی، آگاهانه و داوطلبانه و بدون جای گرفتن در نهاد قدرت برای گفت و گو در مورد مسایل مختلف، بیان افکار و عقاید، طرح مشکلات، اگاه کردن جامعه از حقوق خود و مطالبه ان، برآوردن خواست ها و نیازهای خود و ذینفعانشان تلاش می کنند.
حیات: شهادت، حیات آفرین است هم برای خود شهید و هم برای جامعه ای که بدان تعلق دارد. ببینید شهید مطهری را، شهید مفتح را، شهید بهشتی را، شهید رجائی را، شهید آوینی را، هرکدام به جامعه خود حیاتی دوباره بخشیدند و آن جامعه را صاحب " روز" در تقویم کردند که بهانه ای زیبا می شود برای تقدیر از نقش آفرینان جامعه.
سهمیه ایثارگران در کنکور، امتیاز ناچیزی است برای کسانی که به خاطر حفظ این اب و خاک از هر داشته گرانبهایی مانند پدر، مادر، همسر، فرزند، مال و منال گذشتند و راهی جبهه ها شدند و برای نگاهداشت ایمان و سرزمین از جان مایه گذاشتند.
مانده ام میان دو حالت، گاه سر خوشم از شادی و دست و دل و زبان دارم به شکر و گاه زبانم، قلمم می خواهند ذوالفقاری کنند در این روزگار.
قصه اهدای خون است، هدیه خون برای زندگی بخشیدن به ایران اسلامی، ایرانی که دوران نقاهت را پس از طی دهه ها بیماری می گذراند، داستان هجوم است، حمله ای سهمگین بر این تن رنجور و ضعیف ولی پر امید. قصه مردانی است از جنس انسانیت که خونشان حیات بخش ایران شد، همان خونی که اهدایش، زندگی را جانی دوباره می بخشد به ویژه اگر بر تن رنجوری جاری شود که جسمش، نای مقاومت در برابر حمله ای ناجوانمردانه ای را ندارد.
آشِ نخورده و دهن سوخته، این ضرب المثل را حتما شنیده اید و به احتمال قوی، بارها و بارها به کار برده اید و لااقل خیلی وقت ها در برابر برخی ماجرا ها این را به ذهن آورده اید. این ضرب المثل دیری است که شرح حال ایثارگران است اگر چه بر زبان نمی آورند
غروب جاویدان بود نه فروغ جاویدان! این را دنیا فهمید که فصل غروب گروهکی فرارسیده است که روزگاری یک جریان انقلابی و بر صراط مستقیم بود و با مردانی چون مجید شریف واقفی و مرتضی صمدیه لباف و....می خواست ایران را از قید استبداد و استعمار برهاند همان ها که جان خویش را در این راه گذاشتند اما سازمانی که با آنان پایه گرفته بود به دست تقی شهرام و عناصری از این دست به ورطه گمراهی افتاد و بعد هم چون دور با مسعود رجوی و خیابانی و.... افتاد که عملا از نگاه اولیه موسسان هیچ برای سازمانی نماند که روزگاری" مجاهدین خلق ایران" خوانده می شدند.
تخیل را نعمتی بزرگ از بی شمار نعمات حضرت خداوندگار می دانم. نعمتی که به درخت طوبای بهشت می ماند پر از نعمات ناب خاطره های خدا نشان که شیرین تر از هر میوه ای کام آدمی را شیرین می کند.
من این بیت نظامی گنجوی در مثنوی لیلی و مجنون را که می خوانم جانم تازه می شود که مجنون جواب مرد ساربان را قاطعانه می دهد وقتی او را از عشق لیلی برحذر می دارد که؛
میان عاشق و معشوق رمزی است
چه داند آنکه اشتر می چراند...
غلامرضا بنی اسدی
ایثارگر، یک تعارف نیست که پیشوند و پسوند هر نام بشود. شعاری نیست که بر زبان هر کسی جاری شود.