حیات: آدم ها را به آنچه خود را با ان تعریف می کنند می توان شناخت. یعنی نمادها و نشانه هایی که به صورت ناخودآگاه در کنار خویش دارند و یا به رفتار می آورند، ظرافت هایی است که در عیارشناسی انسان ها باید به ان توجه کرد.
حیات: خدا حفظ کند استاد قرائتی را. می گفت: یک بار در پاکستان اول انقلاب یک نفر پرسید: ایران چند حافظ قرآن دارد، ما ۵۰۰ هزار حافظ قرآن داریم، من مانده بودم چه بگویم، اگر راست می‌گفتم آبرویمان می‌رفت؛ دروغ بگویم گناه است، یک لحظه به ذهنم رسید، گفتم: ما در ایران محافظ قرآن تربیت می‌کنیم
حیات: قرآنی کوچک، پیشانی بند، عکس امام، تسبیح و سجاده ای کوچک. این همه داشته هایی است که با پیکر شهید تازه تفحص شده در منطقه طلائیه، پیدا شده است.
حیات: برخی افراد هستند که فقط نباید در سالگرد زادن یا رفتن شان به آنان پرداخت. ابعادِ وجودی شان، چنان وجوه متمایزی دارد که در بسیاری از روز های تقویم می شود از آنان سراغ گرفت.
حیات: من برای این، جوابی در روز قیامت ندارم.
حیات:به کارگر به دیده احترام باید نگریست. دستی که به بوسه پیامبر خدا، تبرک یافته است می تواند به برکت آفرینی در جامعه هم همت کند.
حیات: فرهنگِ همه جانبه ای داریم که اگر زیست کردن بر محور آن را بیاموزیم، زندگی، جلوه های زیبای خود را به تماشا خواهد گذاشت چنان که در سخت ترین شرایط هم شاهد زادن، گشایش ها باشیم.
حیات: اسم سرهنگ را نمی دانم. در اینترنت هم سرچ کردم نیافتم نام پهلوانی را که در منطقه سیل زده، قامت، دوتا کرد تا پیرمردان و پیرزنان، از پشت او رکاب بسازند برای سوار شدن به کامیون. مهم هم نیست. او در لباس سربازی و با همین تعریف به جایگاهی می رسد که در سه دهه پیش، اسلافش بدان رسیدند.
حیات: بر یک قطعه از جغرافیا، زندگی می کنیم و سرنوشت مان مثل تار و پود قالی، در هم تنیده است. در همین جامعه زندگی می کنیم همه مان. شرایط مان هم شبیه هم است لذا اگر بپرسیم که واژه سخت را معنا کنید، می دانیم آیا؟