دلم برای شهدا تنگ می شود این روزها. این روزهایی که می بینم بسیاری مثل روز قیامت از هم می گریزند. این روزهایی که همه به فکر خویشند و خود را چنان می بینند که دیگری را اصلا نبینند.
توجه به مسایل جانبازان و خانواده های شاهد و ایثارگر ، یکی از تکالیف همه ما و رسانه ها و رسانه نگارها است که بدهکار بزرگ خانواده ای هستیم که به خاطر حفاظت از ما و انقلاب و کشور، راهی جبهه ها شدند و جانانه جنگیدند و از دشمن بعثی زخم خورده اند. گوش دادن و بیان مشکلات ایشان برای اگاه کردن مسئولان و حل مسایل انان یکی از کارهای باارزشی است که بر دوش همه ما است تا مگر اندکی از دین بزرگی را که به این عزیزان داریم بپردازیم.
هم تاریخ خوانده ام و هم کتاب های دینی را. با مفهوم معجزه هم آشنایم و بدان ایمان دارم. می دانم و چون شما خوانده ام جلوه های ناب اعجاز را از نفس مسیحایی حضرت عیسی که مرده را جان می بخشید و کور مادرزاد را شفا می داد و از موسی که ید بیضا و عصای راه گشا داشت که دل نیل را هم می شکافت.
الاالموده فی القربا... این بخشی از آیه ۲۳ سوره مبارکه شوری است. که کلام تاریخ ساز رسول خدا می شود که ما را در برابر تکلیفی بزرگ قرار می دهد؛ مهر ورزیدن با اهل بیت پیامبر.
این انقلاب شهادت الحدوث و شهادت البقاست. یعنی حدوث و ایجاد آن بر پایه شهادت باوری است. همان درسی که همزاد حقیقت است و جلوه کامل آن را در عاشورا دیده ایم و بعد از آن رشحاتی که در قیام های خاالص و ناب علیه بیداد اتفاق افتاده است.
ماموریتِ ناتمام شهادت....این سه کلمه، دریافت تازه من است از شهیدان. برای این دریافت البته دلیل دارم و سند نیز هم. دلیلش این که شهدا به زندگی ابدی باور داشتند و برای ابدیت خود می کوشیدند و صرفا با شهادت هم همه چیز را تمام شده نمی دانستند.
حیات: اسم خانواده شهید که به میان می آید، بسیاری چشم شان روشن می شود و به یاد می آورند این کلام نورانی امام روح الله را که فرمود خانواده شهدا چشم و چراغ جامعه اند. نه فقط چشم شان که دل شان هم نورانی می شود به شکوه نام اینان که حق مطلب را در باره دین و ملک و ملت، یک جا ادا کردند.
حیات: جامعه مدنی عبارت از مجموعه ای از انجمن ها، گروه ها، تشکل ها، نهادها و سازمان هایی است که به صورت غیردولتی، آگاهانه و داوطلبانه و بدون جای گرفتن در نهاد قدرت برای گفت و گو در مورد مسایل مختلف، بیان افکار و عقاید، طرح مشکلات، اگاه کردن جامعه از حقوق خود و مطالبه ان، برآوردن خواست ها و نیازهای خود و ذینفعانشان تلاش می کنند.
حیات: شهادت، حیات آفرین است هم برای خود شهید و هم برای جامعه ای که بدان تعلق دارد. ببینید شهید مطهری را، شهید مفتح را، شهید بهشتی را، شهید رجائی را، شهید آوینی را، هرکدام به جامعه خود حیاتی دوباره بخشیدند و آن جامعه را صاحب " روز" در تقویم کردند که بهانه ای زیبا می شود برای تقدیر از نقش آفرینان جامعه.