حیات: حرف های برخی را که می شنوم، برایم، بوی کهنگی می دهد. حرف هایشان قدیمی نیست، حرفِ امروزشان است اما تازه نیست.شبیه این حرف ها را چهار دهه پیش فراوان شنیده ایم. آن زمان هم می گفتند و می نوشتند تا دلِ ما را خالی کنند و سنگ را از زیرِ پایِ استقامت مان بکشند.
حیات: مردانگی، نه به هیبت و هیکل و درشتی اندام و فراوانی ریش و چیز هایی است که برخی به اشتباه، شاکله مردی می دانند. مردانگی، گاه در هیئت نوجوانی ظهور می کند که هنوز پشت لب اش، سبز نشده و استخوان نترکانده است.
حیات: خداوند درجاتش را متعالی فرماید، شهید حمید باکری را، قائم مقام لشکر 31 عاشورا، وبرادر آقا مهدی باکری. من او را نماد بصیرت می دانم به خاطر ظرافت نگری در آینده.
حیات: ان ها که ان روزها لباس رزم بر تن کردند و رفتند تا نگذارند ناپاکان و بداهلان قرار از دل مردمان این سرزمین برند، جانشان را وقف نگاهبانی و نگاهداری از ما کردند وقف ما، دین ما، اب و خاک و ابروی ما.
حیات: می خواست عیار نفرت از آمریکا را بالا ببرد انگار. وقتی گفت: بنویس ما در یک روز، در سه جبهه با آمریکا پنجه در پنجه شدیم. می گفت بنویس تا بدانند جوان ترها و بچه های امروز که مدیران فردایند، که ما از آمریکا، زخم ها دیده ایم و سیزده آبان، فقط همین یک روز، سه بار با آمریکایی ها درگیری داشتیم در سه شکل و سه نوع.
حیات: این روز ها، نگاه ها از پی دوربین ها به کربلاست. جایی که همیشه باید نگاه قبله نمای انسان به آن باشد و هر روز، بهره خاص خود و درس روز خویش را برگیرد.
حیات: ما با آرزو هامان زندگی می کنیم. برای تحققِ آن، برنامه می نویسیم، طرح در می اندازیم و گام در راهی می گذاریم که ما را به مقصدِ آرزو هامان برساند. در کنار این آرزو ها که گاه به آرمان ها هم ارتقا می یابد، حسرت هایی نیز هست که نفسِ مان را به آه، برمی آورد.
[[Image]]
حیات: سی و هشت سال پیش.... مثل امروز، خرمشهر.... خودتان را بگذارید جای جهان آرا، بگذارید جای موسوی، جای کاپیتان صمدی، جای بهروز مرادی، جای شیخ شریف، جای بچه های سپاه خرمشهر، جای تفنگ داران دریایی، جای زن و مرد و حتی کودکانی که جان می دادند به خشت، خشت بناهای خرمشهر تا سر پا بایستند و فرو نریزند در ازدحام گلوله ها و باران بمب ها.
حیات: ما، خمینی(ره) را " امام" می خواندیم. این هم یک شعار سیاسی نبود بلکه عمق باور ما بود و هست که در این واژه بلند، معنا می یافت و هنوز هم نو به نو، معنا می شود. چون چنین باوری داشتیم، سعی می کردیم سالک راهی باشیم که او چراغ داری می کرد و جوری زندگی کنیم که او می زیست.
حیات: تقویم ما باید همیشه باز باشد. ما حق نداریم حتی برای یک روز هم تقویم را ببندیم. حتی مایی که دیری است کتاب ها را بسته ایم و گرفتار زندگی بی حساب شده ایم.