حیات: اسم سرهنگ را نمی دانم. در اینترنت هم سرچ کردم نیافتم نام پهلوانی را که در منطقه سیل زده، قامت، دوتا کرد تا پیرمردان و پیرزنان، از پشت او رکاب بسازند برای سوار شدن به کامیون. مهم هم نیست. او در لباس سربازی و با همین تعریف به جایگاهی می رسد که در سه دهه پیش، اسلافش بدان رسیدند.
حیات: بر یک قطعه از جغرافیا، زندگی می کنیم و سرنوشت مان مثل تار و پود قالی، در هم تنیده است. در همین جامعه زندگی می کنیم همه مان. شرایط مان هم شبیه هم است لذا اگر بپرسیم که واژه سخت را معنا کنید، می دانیم آیا؟
حیات: به باران می ماند، باران شهادت. جانبازی را می گویم. همان که "شهادتِ مستمر" اش می خوانند.
حیات: رنگ ها، پیغام بر پیام ها هستند. هر رنگی را معنایی است و هر مفهومی را هم با رنگ خاصی می توان نشان داد. مثلا سیادت را سبز نوشته اند. این رنگِ بشکوه، زیبا می نشیند در شرح آقایی و سیادتی که از نفس های رسول خدا ریشه می گیرد و در قامت آل رسول، تکثیر می شود و سوم شعبان، یک نوروز بهاری است برای تکثیر این حقیقت هماره شکوفا که با طلوع حسین، علیه السلام، دامن گستر می شود.
حیات: برخی حرکت های خودجوش و مردمی حرف ها، پیام ها ودرس های فراوانی دارد که تفکر و تامل در هر یک از ان‌ها می‌تواند تاثیر مثبت زیادی بر رفتارهای عملی ما بگذارد، برپایی موکب بر سر راه زائران کربلا و اربعین، از ان جمله است که جز پایگاه های ایثار و ازخودگذشتگی نمی توان نامی بر ان ها گذاشت.
همه به میدان آمده اند تا اگر نه سیل، لااقل خسارات سیل را مهار و حوادث را مدیریت کنند.
حوادث، نمی تواند ما را بشکند. در حادثه ها ما به حدیث و نوشوندگی می رسیم.
پیشتر ها گزارشی خوانده بودم به قلم و هنر تصویر برادر رزمنده ام سید حمید هاشمی در باره مادری که تنها جمعیت یک روستا بود در خراساندجنوبی. همه رفته بودند اما او مانده بود تا پسرش تنها نباشد. تا به غربت گرفتار نشود مزار شهیدی که جان داد تا اسلام غریب نماند و ایران، به تیغ دشمن، پاره،پاره نشود. خبر بعدش را هم خواندم که آن «غیرتزن»ایرانی، که تا آخرین نفس به عهدش وفادار بود، به پسرش پیوست.
هیچ وقت عمق شعر آی آدم های نیما را درک نکرده بودم آن سان که امروز دارد واژه به واژه اش برایم، تلخ تر از همیشه جان می گیرد در روزگاری که آب دارد از هم وطنانم، جان، به یغما می برد. تلخ است برایم خواندن این شعر اما شما خود این روزها، در تلخ ترین نوروز سال های اخیر، شرنگ در کام دارید به جای شهد. پس بر من خواهید بخشید این تلخ کلامی را. بخوانیم با هم این شعر را که انگار شرح درد امروز ماست؛
نوروز مان زخم برداشت از سیلی طبیعت که بر گونه زندگی نشست. شاد می خواستیم همه مردمان را وشادتر از همه هموطنان مان را می خواهیم که حق شان هم این است اما....سیل، به خواست ما برنمی خیزد که بر مراد ما بچرخد. وقتی برمی خیزد و به راه می زند، راه خیلی ها را قطع می کند و مصیبت به بار می آورد چنان که این روز ها در شمال کشور، رقم زده است اما همه مشکلات را نباید به حساب سیلی نوشت که در زمین جاری شد.