حیات: مادر، کلمه مقدسی است. در شکوه مهر خداوندی معنا می شود. این شکوه اما، صد چندان می شود وقتی به یک کلمه دیگر اضافه می شود و چنین در دل و دیده احترام برانگیز می شود به نام "مادرِ شهید".
حیات: ما را نمی شناسند انگار. بازی شغالان با دم شیر، نه نشان قدرت که نشان ابلهی آنان است که اگر می دانستند، می فهمیدند بازی با دم شیر چه عقوبت سختی دارد.
حیات: الحمدلله، به برکت دعای شهدا و غیرت الهی بر حرمت خون شهدا، وارد پنجمین دهه عمر انقلاب شدیم. چیزی که در چشم دشمن نه خار که خارستان به پا کرده است و گلوی شان را نه به استخوان که به پنجه اقتدار می خراشد.
حیات: مثل نوروز می ماند چهلمین 22 بهمن. نوترین روزی که می تونستیم دید، همین روز بود. روزی که دشمنان به هزار برنامه و عملیات و تخریب و تحریم ، می خواستند، دیدنش را در شمار حسرت های ماندگار ما بنویسند اما تاریخ این حسرت را در سیاهه دریغ و افسوس های آنان نوشت تا یک کامیابی دیگر در فهرست نورانی موفقیت های ملت نستوه ایران، تحریر شود.
حیات: برخی افراد، گّز نکرده، پاره می کنند. اندازه نگرفته، می دوزند و همین را هم عین واقعیت می پندارند و بر همان اساس هم داوری می کنند و حکم می دهند.
حیات: ما در معرفی انقلاب اسلامی، می توانستیم بهتر عمل کنیم. در بیان چرایی انقلاب هم انگار کم گذاشته ایم که امروز با نگاه سئوال انگیز برخی جوانان و نوجوانان نسل امروز مواجه می شویم که چرا؟ چرا انقلاب کردید؟
حیات: مادر از زیر چادر دستش را بیرون آورده بود و دست دختر را محکم می فشرد. گرم و صمیمی. دست دیگرش اما مشت بود در هوا و صدایش را داده بود به صداهایی که فریاد مرگ برشاه را به آسمان می رساندند.
باید به فرهنگ دفاع مقدس برگردیم. این را بارها و بارها نوشته ام و هرجا صدایم رسیده است، گفته ام.
حیات: فرمانده، فقط فرمان نمی داد تا نیروهایش از او تنها هیئت نظامی در ذهن داشته باشند.
دندان نشان مان می دهند و توان چنگ ها شان را به رخ می کشند. سوداگر مرگ، ترامپ را می گویم و آن دلال همه مظلمه های جهان معاصر، نتانیاهو را و آن دیگری؛ گاو شیرده که حرمت از گاو هم برده است و آبرویش را به شیر شتران بادیه حجاز بدهکار است.